Rey Pierre Sunset

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Machnięciem ręki przywołał trzech wąsatych gliniarzy w mundurach, którzy non-szalancko przechadzali się po głównym hallu.Zasalutowali.- Ci panowie chcą się spotkać z Jennifer Lewis - powiedział celnik.- Jesteśmy dziennikarzami - wtrącił się Lee, mrugając porozumiewawczo okiem.Twarze policjantów nagle spoważniały.- Dziennikarze? Z jakiej gazety?- People - odparł Dick.- Zabrać ich! - rozkazał najstarszy stopniem.38.Hall lotniska był pełen uzbrojonych żołnierzy.Władimir natychmiast poszedł zatele-fonować.Kiedy dzwonił do Iriny, Jenny obejrzała wystawę sklepu duty free.Kostia przebiegł oczami nagłówki kupionego w kiosku New York Timesa.Skrzywił się.Akurat teraz Panama nie była dobrym miejscem na spędzanie wakacji.Zwłaszcza jeśli się było obywatelem amerykańskim.Poprzedniego dnia rano samochódArthura Daviesa, ambasadora Stanów Zjednoczonych, był ścigany na alei Balboa przeznieznanych osobników, którzy chcieli go zatrzymać.Davies ocalał tylko dzięki maestriiswego kierowcy, któremu po szalonej ucieczce udało się dostarczyć go całego i zdro-wego do ambasady.- Co czytasz? - zapytała Jenny, biorąc go pod rękę.Od dwóch tygodni miasto było sparaliżowane przez strajk generalny.Dziesięć tysię-cy zabarykadowanych, amerykańskich żołnierzy stacjonujących w rejonie kanału czeka-ło na rozkaz rozpoczęcia interwencji.Waszyngton trzymał w stanie pogotowia tysiąctrzystu marines, w każdej chwili gotowych do akcji.Kostia wzruszył ramionami.- Nic specjalnego - odpowiedział.- Co takiego?- Jakiś facet zabił żonę.- Dlaczego?Kostia pocałował ją w czubek nosa.- Miała do niego pretensje, że trzyma w nocnej szafce twoje zdjęcia.Zjawił się Narica, radośnie uśmiechnięty.- Irina zaprasza nas do siebie! - krzyknął podniecony.- Ruszamy!- Jedz tam beze mnie - powiedziała Jenny.- Co? Ona ma najpiękniejszy dom w Panamie!Jenny z uporem potrząsnęła głową.352- Ależ ona jest wspaniała! Kostia, powiedz jej coś.To moja dawna uczennica!- Przepraszam cię, Władimir.Wolę hotel.- Jenny, nie możesz mi tego zrobić! Zahaczyliśmy o Panamę tylko dlatego, abyspędzić z nią jeden wieczór!Po półgodzinie kierowca zamówiony przez stewarda odwiózł go do Iriny.Irina Dawidow z Leningradu dzięki małżeństwu została Iriną Gonzalez z Panamy.- Była najpiękniejszą studentką - wspominał rozmarzony Kostia, gdy oboje jechalido hotelu.- To nie była dziewczyna stworzona na nasze zimy ani zdolna do życia wZwiązku Radzieckim.Jenny tkliwym gestem wzięła go za rękę.- A tamten idiota wyobrażał sobie, że pozwolę, aby ta dziwka mogła się spotkać ztobą!Elena przyjmowała tylko raz w tygodniu, w środy.Lecz tego dnia pracownicy ob-sługujący parking biegali jak w ukropie między powierzonymi im autami.Nikt opróczniej nie wpadłby na pomysł, aby otworzyć nocny lokal w tym zagubionym zakątku przyprzecznicy Olympic, obok Downtown.Ale Elena tworzyła modę.Była wyrocznią.Miała charyzmatyczne właściwości.Po-za tym wiele lat mieszkała na Mulholland w posiadłości Marlona Brando i Jacka Ni-cholsona.W oczach złotej młodzieży z Beverly Hills dodawało jej to jeszcze większegosplendoru.Elena nie przyjmowała byle kogo.Dwóch masywnych cerberów stojących przy wej-ściu bezlitośnie odpędzało intruzów nie mających stosownego wyglądu.Lecz kiedy zjawiał się Rinaldo Kubler i jego świta, drzwi stały otworem.DomP�rignon lał się strumieniami.Rachunek opiewał wówczas na ponad dwadzieścia tysię-cy dolarów.Nie licząc, oczywiście, hojnych napiwków, którymi Rinaldo - zgodnie zeswym zwyczajem - obdarowywał służbę.Tutaj zawsze można było spotkać najbardziejurodziwe dziewczyny Kalifornii, białe i czarne, bezczelne, w ekstrawaganckich ciu-chach, które tylko absolutnych piękności nie narażają na śmieszność.Rinaldo i jego dwór przyjechali około jedenastej.Było ich razem prawie piętnaścieosób.Porozsiadali się na zarezerwowanych dla nich, obitych czarnym skajem, kana-pach.Przy dzwiękach muzyki rozpoczęła się prawdziwa zabawa.Wystarczyło, by Rinaldo otworzył usta, a wszyscy wybuchali śmiechem.Mając nadzieję, że zostaną dostrzeżone, tańczące dziewczęta wyginały się przed ichstolikami.Pośrodku parkietu przyciągał wzrok ogromny, wspaniale zbudowany Mu-rzyn.Był w brązowej kamizelce i czerwonej czapce, spod której wystawał krótki kucyk.353Miał małe, okrągłe okulary o przyciemnionych szkłach.Nazywał się Benny Pritchard.W mieście wszyscy go znali.Czym się zajmował?Tego nikt nie wiedział.Po godzinie wyrwał się z grona otaczających go dziewczyn izniknął w toalecie.Kilka sekund pózniej poszedł tam również Rinaldo.Kiedy wszedł dotoalety, Pritchard starannie mył ręce.Katem oka Rinaldo sprawdził, czy są sami.Stanął przed umywalką i namydlił ręce.Pritchard, nie patrząc na niego, podszedł bliżej, aby wziąć z automatycznego dystry-butora papierowy ręcznik.- Jesteś gotowy? - zapytał Rinaldo przez zęby.- Tak - szepnął Pritchard.- To już wkrótce - odparł Rinaldo.Drzwi się otworzyły i do toalety weszło dwóch śmiejących się głośno młodzieńców.Pritchard usunął się, przepuszczając ich i wyszedł.Rinaldo Kubler pozostał minutędłużej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki