Thorne Nicola Powrot do Wichrowych Wzgorz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okazuje się, że poza Gimmerton papa jest kobieciarzem.Paryż stał się bardzo we-soły po tych długich, wojennych latach.Madame Rebart mówi, że żyją tak, jak by Napoleonnigdy nie istniał i że wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy umarł w zeszłym roku na ZwiętejHelenie.Byliśmy w Paryżu tylko tydzień, a potem pojechaliśmy na południe, nad MorzeZródziemne i zatrzymaliśmy się w Nicei tylko ja, papa i chłopcy, którzy dołączyli do nasw Paryżu.Antoni bardzo wyrósł i jest wyższy od Raintona.Między nimi są ciągłe niesna-ski, co bardzo martwi papę, a mnie trudno to zrozumieć.Bezustannie się kłócą.Rainton jużskończył szkołę i w pazdzierniku idzie do Oksfordu; papa mówi, że to dobrze.W Nicei mieszka wielu Anglików.Papa wydał kolację w naszym hotelu dla swoich zna-jomych; co wieczór bywaliśmy na przyjęciach i tańcach.Z Francuzami łatwiej mi się roz-mawia niż z Anglikami.Lubią flirtować i cały czas chcą puszczać oczka i zalecać się.Papanie zostawiał mnie samej ani na chwilkę!Potem podróżowaliśmy po Włoszech; papa kiedyś marzył, żeby przywiezć tu mamę.Zatrzymaliśmy się w Genui, która jest brzydkim, handlowym miastem, chociaż bardzopięknie położonym.Och, Agnieszko, nie potrafiłabym Ci opisać wszystkich naszych zagra-170nicznych wojaży.Resztę ci opowiem, kiedy się zobaczymy.Przejechaliśmy przez Szwajcariędo Niemiec i Brukseli, a stamtąd wróciliśmy do Anglii zaledwie tydzień temu.8 listopada 1822Najdroższa Aguniu!Podziękuj pani Tinkler, że napisała w Twoim imieniu tak miły list.Chętnie się dowie-działam, co nowego słychać w domu i jak się żyje Tobie, Rogerowi i dzieciom.Tęsknię zaWami wszystkimi.Ale Londyn jest tak podniecający i pełen rozmaitych rozrywek, że trudnomi sobie wyobrazić, jak ja wytrzymywałam w Gimmerton całymi dniami, nie mając żad-nego zajęcia i nie widując ludzi.Pani Wright zajęła się nami natychmiast po naszym po-wrocie.Mówi, że się wyrobiłam i zmieniłam nie do poznania.Coś mi się zdaje, że dotądtraktowała mnie jak ograniczoną kuzyneczkę ze wsi, chociaż jest zbyt dobrze wychowana,żeby to głośno po wiedzieć!Oczywiście, teraz mam, o czym rozmawiać, a młodzi mężczyzni wydają mi się ciekawsii zabawniejsi.Jest taki jeden przyjaciel Raintona o nazwisku Henry Livingstone, który cią-gle się tu kręci, a papa mówi, że on przychodzi do mnie, nie do Raintona.Podobnie jakRainton, Henry lubi botanikę i będzie studiował w Oksfordzie.Mówi, że potem chce słu-żyć w marynarce.4 stycznia 1823Najdroższa Aguniu!Nowy rok powitaliśmy na udanym przyjęciu; prawie całą noc przetańczyłam z Ja-nem Fairfaxem, dość starym, bo ma blisko dwadzieścia dwa lata i jest przyjacielem HettyWright.(Teraz nazywam ją Hetty.Zdaje się, że ona ma tylko dziesięć lat więcej ode mnie!Chciałabym, żeby papa się z nią ożenił; ona świata poza nim nie widzi i cały czas o nimmówi).Jan Fairfax jest bardzo przystojny i ma nienaganne maniery; mówi, że kocha mnie doszaleństwa.Wyobraz sobie, Aguniu! Trudno mi w to uwierzyć.Takie to wszystko inne odGimmerton.Hetty mówi, że Jan to doskonała partia, bo odziedziczył niezłą fortunkę poswojej babce.Jest dżentelmenem z przyszłością i z majątkiem w Hampshire.Chciałby mnieprzedstawić swojej matce, ale papa mówi, że na razie nie chce o tym słyszeć.25 stycznia 1823Najdroższa Aguniu!Muszę Ci powiedzieć, że wydaje mi się, że jestem zakochana w Janie Fairfaksie, bo niemogę o nim zapomnieć i całymi dniami czekam na jego wizytę.Czy uważasz, że to miłość,Agnieszko? Obawiam się, że papa się boi, że zbyt poważnie potraktuję Jana i uważa go zazbyt młodego i leniwego! Papa lubi mężczyzn zatrudnionych na dochodowych stanowi-171skach w armii albo robiących interesy, a Jan nie jest taki.26 lutego 1823Najdroższa Aguniu!W moim życiu wydarzyła się okropna tragedia i straszny smutek.Jan poprosił o mojąrękę, został jednak odprawiony z kwitkiem przez papę, który nie podał żadnego innego po-wodu oprócz tego, że jestem jeszcze za młoda.Ledwie zdążyliśmy się pożegnać.Jan wró-cił do Hampshire ze złamanym sercem, ale powiedział, że będzie na mnie czekał i będziedo mnie pisał, przez Hetty Wright.Chociaż zrobiło mi się smutno, nie jestem jednak ażtak bardzo załamana.Poznałam bardzo miłego porucznika z dziesiątego pułku huzarów(dawniej nazywano ich królewskim regimentem); nazywa się Karol Talbot i jest o wiele za-bawniejszy od Jana (Jan wpatrywał się we mnie tępym wzrokiem i wzdychał, a przecieżdziewczyna lubi się trochę zabawić).Papa mówi, że na Wielkanoc wrócimy do domu.Dużo rysuję i hal�uję, lecz najwięcejczasu poświęcam na wizyty i przyjmowanie gości oraz na spacery po Regent Street albo poparku.Widzieliśmy zdumiewające muzeum Madame Tussaud na Strandzie.Jej figury wy-glądają jak żywe.Ona sama przyjechała tu jako emigrantka z Paryża na początku wieku.Rodzina Karola mieszka w Londynie.On ma liczne rodzeństwo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki